

#spektakle
[RE]zydencje
[RE]zydencje
[RE]zydencje
[RE]zydencje
[RE]zydencje
[RE]zydencje
[RE]zydencje

Wojna – zawsze tragedia, ale dla kobiet i dzieci to niewyobrażalna gehena, w której nie ma miejsca na nadzieję, a jedynie na ból, stratę i rozpacz. Właśnie o tym opowiada starożytna tragedia Trojanki Eurypidesa, która w nowej odsłonie zyskuje niezwykłą, współczesną siłę wyrazu. Młodzieżowa grupa teatralna STA ART_WORKSHOP JCK zaprasza na wyjątkowe przedstawienie, które stawia przed widzem jedno z najtrudniejszych pytań: co dzieje się z człowiekiem, gdy wojna niszczy nie tylko życie, ale i duszę? W spektaklu młodzi artyści pochyleni nad tekstem Eurypidesa, badają nie tylko wydarzenia historyczne, ale przede wszystkim tragiczne skutki wojny, które rozrywają życie zwykłych ludzi. W centrum przedstawienia stoją kobiety i dzieci – ci, którzy nie biorą udziału w walce, a jednak płacą najwyższą cenę. Trojanki ukazują ich ból, cierpienie i bezradność, a także ogromną siłę, z jaką muszą stawić czoła nie tylko wojnie, ale również dehumanizacji, której doświadczają w wyniku działań zbrojnych.Te młode osoby, pracując nad dramatem, postanowiły wyjść poza granice słów Eurypidesa, aby oddać głos tym, których historia często milczy. W swojej interpretacji, zwrócili szczególną uwagę na brutalność wojny, która nie oszczędza nikogo – ani niewinnych, ani tych, którzy kiedyś stanowili o sile ich wspólnot. Młodzież, z pełną świadomością współczesnych kontekstów, odkrywa na nowo losy postaci takich jak Hekabe, Andromacha czy Kassandra, których życie po upadku Troi staje się synonimem straty, niepewności i rezygnacji z nadziei na przyszłość. Każdy gest, każde słowo, każdy symbol w tym przedstawieniu ma na celu ukazanie nie tylko tragizmu sytuacji, ale także opowiedzenie o siłach, które w obliczu zniszczenia potrafią przetrwać – o odwadze, o miłości, o więzi między ludźmi, które nie zostaną złamane nawet przez wojenną pożogę. Zespół STA ART_WORKSHOP JCK daje nam nie tylko teatr, ale i przestrzeń do refleksji nad współczesnym światem, w którym wojna wciąż niesie ze sobą zniszczenie, a głosy ofiar zostają zagłuszone przez krzyk działań zbrojnych. Zapraszamy na spektakl, który nie pozwala pozostać obojętnym. „Trojanki” to nie tylko starożytny dramat, ale przestroga, która brzmi w uszach każdego z nas – niezależnie od czasu, w którym żyjemy.

Wojna – zawsze tragedia, ale dla kobiet i dzieci to niewyobrażalna gehena, w której nie ma miejsca na nadzieję, a jedynie na ból, stratę i rozpacz. Właśnie o tym opowiada starożytna tragedia Trojanki Eurypidesa, która w nowej odsłonie zyskuje niezwykłą, współczesną siłę wyrazu. Młodzieżowa grupa teatralna STA ART_WORKSHOP JCK zaprasza na wyjątkowe przedstawienie, które stawia przed widzem jedno z najtrudniejszych pytań: co dzieje się z człowiekiem, gdy wojna niszczy nie tylko życie, ale i duszę? W spektaklu młodzi artyści pochyleni nad tekstem Eurypidesa, badają nie tylko wydarzenia historyczne, ale przede wszystkim tragiczne skutki wojny, które rozrywają życie zwykłych ludzi. W centrum przedstawienia stoją kobiety i dzieci – ci, którzy nie biorą udziału w walce, a jednak płacą najwyższą cenę. Trojanki ukazują ich ból, cierpienie i bezradność, a także ogromną siłę, z jaką muszą stawić czoła nie tylko wojnie, ale również dehumanizacji, której doświadczają w wyniku działań zbrojnych.Te młode osoby, pracując nad dramatem, postanowiły wyjść poza granice słów Eurypidesa, aby oddać głos tym, których historia często milczy. W swojej interpretacji, zwrócili szczególną uwagę na brutalność wojny, która nie oszczędza nikogo – ani niewinnych, ani tych, którzy kiedyś stanowili o sile ich wspólnot. Młodzież, z pełną świadomością współczesnych kontekstów, odkrywa na nowo losy postaci takich jak Hekabe, Andromacha czy Kassandra, których życie po upadku Troi staje się synonimem straty, niepewności i rezygnacji z nadziei na przyszłość. Każdy gest, każde słowo, każdy symbol w tym przedstawieniu ma na celu ukazanie nie tylko tragizmu sytuacji, ale także opowiedzenie o siłach, które w obliczu zniszczenia potrafią przetrwać – o odwadze, o miłości, o więzi między ludźmi, które nie zostaną złamane nawet przez wojenną pożogę. Zespół STA ART_WORKSHOP JCK daje nam nie tylko teatr, ale i przestrzeń do refleksji nad współczesnym światem, w którym wojna wciąż niesie ze sobą zniszczenie, a głosy ofiar zostają zagłuszone przez krzyk działań zbrojnych. Zapraszamy na spektakl, który nie pozwala pozostać obojętnym. „Trojanki” to nie tylko starożytny dramat, ale przestroga, która brzmi w uszach każdego z nas – niezależnie od czasu, w którym żyjemy.

Kierownictwo artystyczne i choreografia: Karol Miękina Kreacja i wykonanie: Dawid Kołcz, Jarek Kruczek, Dominik Olechowski, Damian Rusyn, Wojciech Rybicki Reżyseria światła: Wojciech Kiwacz Muzyka: Marcin Janus Plakat: Łukasz Błażejewski Premiera: 7 grudnia 2024 Spektakl porusza temat ideału mężczyzny, opowiada zarazem o powszechnie znanym namsamcu alfa, jak i o współczesnym, enigmatycznym samcu sigma. Tytuł „JAPI” nawiązuje dokategorii społecznej yuppie powstałej w latach 80 w USA, której reprezentanci byli wzorcemdla wielu młodych karierowiczów na całym świecie, a także do jej nieudolnego polskiegoodpowiednika jakim byli tzw. japiszoni. Bohaterami spektaklu jest pięciu mężczyznukierunkowanych na osiągnięcie sukcesu i prestiżu społecznego, zniewolonych obsesją stylużycia, zamiłowaniem do wysokiego statusu materialnego i luksusu oraz potrzebąnieustannego kreowania perfekcyjnej wersji samego siebie.JAPI to intensywne, ruchowe, muzyczne i wizualne przedstawienie prezentujące kunsztartystów sztuki tańca. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzącychz Funduszu Promocji Kultury w ramach programu „Taniec”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca. CARRODUNUM DANCE COMPANY to grupa tańca współczesnego, która powstała pod koniec 2021 roku w Krakowie. Zostałazałożona przez młodych, profesjonalnych tancerzy w wyniku chęci wspólnej twórczej pracyoraz rozwoju w dziedzinie sztuki tańca. Naszą misją jest kreowanie interdyscyplinarnychspektakli z pogranicza teatru tańca, performance’u oraz teatru fizycznego.

Kierownictwo artystyczne i choreografia: Karol Miękina Kreacja i wykonanie: Dawid Kołcz, Jarek Kruczek, Dominik Olechowski, Damian Rusyn, Wojciech Rybicki Reżyseria światła: Wojciech Kiwacz Muzyka: Marcin Janus Plakat: Łukasz Błażejewski Premiera: 7 grudnia 2024 Spektakl porusza temat ideału mężczyzny, opowiada zarazem o powszechnie znanym namsamcu alfa, jak i o współczesnym, enigmatycznym samcu sigma. Tytuł „JAPI” nawiązuje dokategorii społecznej yuppie powstałej w latach 80 w USA, której reprezentanci byli wzorcemdla wielu młodych karierowiczów na całym świecie, a także do jej nieudolnego polskiegoodpowiednika jakim byli tzw. japiszoni. Bohaterami spektaklu jest pięciu mężczyznukierunkowanych na osiągnięcie sukcesu i prestiżu społecznego, zniewolonych obsesją stylużycia, zamiłowaniem do wysokiego statusu materialnego i luksusu oraz potrzebąnieustannego kreowania perfekcyjnej wersji samego siebie.JAPI to intensywne, ruchowe, muzyczne i wizualne przedstawienie prezentujące kunsztartystów sztuki tańca. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzącychz Funduszu Promocji Kultury w ramach programu „Taniec”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca. CARRODUNUM DANCE COMPANY to grupa tańca współczesnego, która powstała pod koniec 2021 roku w Krakowie. Zostałazałożona przez młodych, profesjonalnych tancerzy w wyniku chęci wspólnej twórczej pracyoraz rozwoju w dziedzinie sztuki tańca. Naszą misją jest kreowanie interdyscyplinarnychspektakli z pogranicza teatru tańca, performance’u oraz teatru fizycznego.

Teksty: Robert Traczyk, Magdalena Walkiewicz Reżyseria: Robert Traczyk Scenografia: Paulina Krupa Muzyka: Der Slapstick Tod Asystent reżysera: Siarhei Artsiomenka Obsada: Aleksandra Krupa, Igor Paszczyk , Magdalena Walkiewicz Partnerzy: Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu, B&D Consulting sp. zoo Róża Luksemburg po 106 latach wychodzi z kanału we Wrocławiu pomimo, że „wpadła” do kanału w Berlinie? I idzie ta Róża przez ten Wrocław w 2024, spotyka dziwnego typa, chyba Bakunina, Lewicowe Polityczki, Hutmena itp. Próbuje ich wezwać do rewolucji proletariackiej ta nasza superbohaterka superprodukcji superbohaterskiej (ewentualnie komiksu przygodowego). Na jej drodze tyle walki, tyle rozczarowań, tyle krzywd, tyle wzruszeń, tyle idei - że starczy światu na kolejne 200 lat późnego kapitalizmu.

Teksty: Robert Traczyk, Magdalena Walkiewicz Reżyseria: Robert Traczyk Scenografia: Paulina Krupa Muzyka: Der Slapstick Tod Asystent reżysera: Siarhei Artsiomenka Obsada: Aleksandra Krupa, Igor Paszczyk , Magdalena Walkiewicz Partnerzy: Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu, B&D Consulting sp. zoo Róża Luksemburg po 106 latach wychodzi z kanału we Wrocławiu pomimo, że „wpadła” do kanału w Berlinie? I idzie ta Róża przez ten Wrocław w 2024, spotyka dziwnego typa, chyba Bakunina, Lewicowe Polityczki, Hutmena itp. Próbuje ich wezwać do rewolucji proletariackiej ta nasza superbohaterka superprodukcji superbohaterskiej (ewentualnie komiksu przygodowego). Na jej drodze tyle walki, tyle rozczarowań, tyle krzywd, tyle wzruszeń, tyle idei - że starczy światu na kolejne 200 lat późnego kapitalizmu.

Tekst: François Rabelais Przekład: Tadeusz Boy-Żeleński Adaptacja, dramaturgia: Jan Czapliński Reżyseria: Marcin Liber Choreografia: Paulina Jaksim Scenografia, kostiumy, reżyseria świateł: Mirek Kaczmarek Muzyka i przygotowanie wokalne: Tomasz Leszczyński Inspicjentka: Anna Solarek Autor obrazu: Jakub Fidler Zdjęcia: Tobiasz Papuczys Obsada: Angelika Cegielska, Piotr Czarniecki, Mateusz Flis, Dorota Furmaniuk, Michał Kosela, Rafał Kosowski, Wojciech Marek Kozak, Mikołaj Krzeszowiec, Agnieszka Kwietniewska [g], Joanna Łaganowska, Piotr Mokrzycki, Irena Sierakowska, Czesław Skwarek, Kinga Świeściak, Wojciech Świeściak, Piotr Tokarz, Ryszard Węgrzyn, Irena Wójcik Spektakl „GARAGANTUA I PANTAGUREL. W OPACTWIE THELEME” w reżyserii MarcinaLibera to odważna adaptacja klasycznej literatury François Rabelais’go, która łączy groteskę,absurd i filozoficzne rozważania o naturze ludzkiej. Cały zespół Teatru SZA-NIAW-SKXwciela się w barwne postaci, tworząc wielowymiarowy świat utopijnego zakonu, gdziewolność i przyjemność są absolutnymi wartościami.Liber z Janem Czaplińskim, autorem adaptacji, skupiają się na wątku rabelaisowskiegoOpactwa Theleme, gdzie wszystkie zasady są na opak. Od autora z XVI wieku zapożyczająwizję społeczeństwa bez ograniczeń, w którym panuje zasada „Czyń, co się podoba”.Twórcy zachowują w całości groteskowego ducha powieści, jednocześnie szukając współczesnych znaczeń dla filozofii „Gargantui i Pantagruela”. Opactwo, będące miejscem„odwróconych reguł”, staje się polem do eksperymentu, który ma pokazać, czyspołeczeństwo oparte wyłącznie na hedonizmie może przetrwać. Zespół wałbrzyskiego Teatru podjął się arcytrudnego zadania przedstawienia tegopokręconego świata. Każdy z aktorów wciela się tutaj w jedną z groteskowych postacimnichów, mniszek, osób mnisich żyjących w opactwie. Wielowymiarowe kreacje aktorskieoddają różnorodność ludzkich dążeń: od hedonistycznej beztroski po egzystencjalne rozterki.Każda z postaci to unikalny głos w spektaklu, który składa się na mozaikę ludzkich pragnień iograniczeń. Osoby mnisie reprezentują też barwną zbiorowość – sekwencje, w którychbierze udział cały zespół (18 aktorów na scenie!) przepełnione są żywiołowym poczuciemhumoru i lekkością. Na scenie zobaczymy bogaty wizualnie świat – autorem scenografii,kostiumów i świateł jest Mirek Kaczmarek, który wprowadza widza w odrealnioną i pełnąluster estetykę opactwa. Muzyka i mnisie pieśni autorstwa Tomasza Leszczyńskiegopotęgują surrealistyczny nastrój, a dynamiczna choreografia Pauliny Jaksim sprawia, żespektakl nabiera rytmu nieustającej uczty zmysłów. To wizualno-muzyczny rollercoaster,który oddaje hedonistyczny duch opactwa. Czy utopia jest możliwa? Czy wolność bez granic to marzenie, czy koszmar?

Tekst: François Rabelais Przekład: Tadeusz Boy-Żeleński Adaptacja, dramaturgia: Jan Czapliński Reżyseria: Marcin Liber Choreografia: Paulina Jaksim Scenografia, kostiumy, reżyseria świateł: Mirek Kaczmarek Muzyka i przygotowanie wokalne: Tomasz Leszczyński Inspicjentka: Anna Solarek Autor obrazu: Jakub Fidler Zdjęcia: Tobiasz Papuczys Obsada: Angelika Cegielska, Piotr Czarniecki, Mateusz Flis, Dorota Furmaniuk, Michał Kosela, Rafał Kosowski, Wojciech Marek Kozak, Mikołaj Krzeszowiec, Agnieszka Kwietniewska [g], Joanna Łaganowska, Piotr Mokrzycki, Irena Sierakowska, Czesław Skwarek, Kinga Świeściak, Wojciech Świeściak, Piotr Tokarz, Ryszard Węgrzyn, Irena Wójcik Spektakl „GARAGANTUA I PANTAGUREL. W OPACTWIE THELEME” w reżyserii MarcinaLibera to odważna adaptacja klasycznej literatury François Rabelais’go, która łączy groteskę,absurd i filozoficzne rozważania o naturze ludzkiej. Cały zespół Teatru SZA-NIAW-SKXwciela się w barwne postaci, tworząc wielowymiarowy świat utopijnego zakonu, gdziewolność i przyjemność są absolutnymi wartościami.Liber z Janem Czaplińskim, autorem adaptacji, skupiają się na wątku rabelaisowskiegoOpactwa Theleme, gdzie wszystkie zasady są na opak. Od autora z XVI wieku zapożyczająwizję społeczeństwa bez ograniczeń, w którym panuje zasada „Czyń, co się podoba”.Twórcy zachowują w całości groteskowego ducha powieści, jednocześnie szukając współczesnych znaczeń dla filozofii „Gargantui i Pantagruela”. Opactwo, będące miejscem„odwróconych reguł”, staje się polem do eksperymentu, który ma pokazać, czyspołeczeństwo oparte wyłącznie na hedonizmie może przetrwać. Zespół wałbrzyskiego Teatru podjął się arcytrudnego zadania przedstawienia tegopokręconego świata. Każdy z aktorów wciela się tutaj w jedną z groteskowych postacimnichów, mniszek, osób mnisich żyjących w opactwie. Wielowymiarowe kreacje aktorskieoddają różnorodność ludzkich dążeń: od hedonistycznej beztroski po egzystencjalne rozterki.Każda z postaci to unikalny głos w spektaklu, który składa się na mozaikę ludzkich pragnień iograniczeń. Osoby mnisie reprezentują też barwną zbiorowość – sekwencje, w którychbierze udział cały zespół (18 aktorów na scenie!) przepełnione są żywiołowym poczuciemhumoru i lekkością. Na scenie zobaczymy bogaty wizualnie świat – autorem scenografii,kostiumów i świateł jest Mirek Kaczmarek, który wprowadza widza w odrealnioną i pełnąluster estetykę opactwa. Muzyka i mnisie pieśni autorstwa Tomasza Leszczyńskiegopotęgują surrealistyczny nastrój, a dynamiczna choreografia Pauliny Jaksim sprawia, żespektakl nabiera rytmu nieustającej uczty zmysłów. To wizualno-muzyczny rollercoaster,który oddaje hedonistyczny duch opactwa. Czy utopia jest możliwa? Czy wolność bez granic to marzenie, czy koszmar?

reżyseria/choreografia/tekst: Joanna Dębska obsada: Joanna Dębska, Karolina Kotwa, Zuzanna Meyer, Adrianna Helena Mrowiec scenografia i kostiumy: Zofia Leszczyńska plakat: Antoni Bereszyński na plakacie praca „Dżdżownica” Ewy Babiarz Wróżda oznacza prawo krwawej zemsty za zabójstwo lub obrazę krewnego. Oko za oko. Ząb zaząb. Krzywda za krzywdę. A co za przemoc seksualną? Zapraszamy do magicznej krainy, wktórej zemsta jest początkiem szczęśliwego zakończenia. Kiedyś chciałam być księżniczką i miećbaldachim nad łóżkiem, teraz jestem jak królowa co skraca o…. o ooo. Nie przepraszamy. Nieprzepraszamy za nic. Wróżki nie przepraszają. Wróżki nie istnieją? Skoro nie istnieją, to pozwólnam robić to, co chcemy.Świat wyobraźni jak z kiczowatych braci Grimm staje się przestrzenią matriarchalnej rewolucji.W tej przewrotnej baśni dla dorosłych, Doris Złababa (Joanna Dębska) i jej trzy córki- wróżki;Dorotka, Empusa i Nemezis (Karolina Kotwa, Zuzanna Meyer, Adrianna Helena Mrowiec)zabierają widza w dziwaczne show, gdzie lateksowe spódnice spotykają śpiew operowy, a podwarstwą śmiechu kryje się historia o odzyskiwaniu autonomii swojego ciała, strachu i zemście.Spektakl czerpie z bogatej estetyki queer, nie rezygnując z formalnego stylu i performatywnegozacięcia. Zabierając widzkę w momentami pokraczny świat, ukazuje rzeczywistość w jejzłożoności i nietuzinkowości.

reżyseria/choreografia/tekst: Joanna Dębska obsada: Joanna Dębska, Karolina Kotwa, Zuzanna Meyer, Adrianna Helena Mrowiec scenografia i kostiumy: Zofia Leszczyńska plakat: Antoni Bereszyński na plakacie praca „Dżdżownica” Ewy Babiarz Wróżda oznacza prawo krwawej zemsty za zabójstwo lub obrazę krewnego. Oko za oko. Ząb zaząb. Krzywda za krzywdę. A co za przemoc seksualną? Zapraszamy do magicznej krainy, wktórej zemsta jest początkiem szczęśliwego zakończenia. Kiedyś chciałam być księżniczką i miećbaldachim nad łóżkiem, teraz jestem jak królowa co skraca o…. o ooo. Nie przepraszamy. Nieprzepraszamy za nic. Wróżki nie przepraszają. Wróżki nie istnieją? Skoro nie istnieją, to pozwólnam robić to, co chcemy.Świat wyobraźni jak z kiczowatych braci Grimm staje się przestrzenią matriarchalnej rewolucji.W tej przewrotnej baśni dla dorosłych, Doris Złababa (Joanna Dębska) i jej trzy córki- wróżki;Dorotka, Empusa i Nemezis (Karolina Kotwa, Zuzanna Meyer, Adrianna Helena Mrowiec)zabierają widza w dziwaczne show, gdzie lateksowe spódnice spotykają śpiew operowy, a podwarstwą śmiechu kryje się historia o odzyskiwaniu autonomii swojego ciała, strachu i zemście.Spektakl czerpie z bogatej estetyki queer, nie rezygnując z formalnego stylu i performatywnegozacięcia. Zabierając widzkę w momentami pokraczny świat, ukazuje rzeczywistość w jejzłożoności i nietuzinkowości.

Autor: Tanija Śljivar Reżyseria, scenografia i muzyka: Piotr Jankowski Obsada: Sandra Bożewicz, Aleksandra Dziewit, Anita Kostyńska, Anna Nowak, Anna Piotrowska, Julia Ostaszewska, Ewelina Stańczyk. Dramat powstał w oparciu o autentyczne wydarzenia z Bośni i Hercegowiny, gdzie zeszkolnej wycieczki 7 uczennic w wieku 13 lat wróciło w ciąży i zostały zmuszone do aborcji. 7 scen, 7 monologów, 7 bohaterek tego zdarzenia, które dostały głos, a który w rzeczywistości nie był im dany. Zdecydowano za te Dziewczyny. Zdecydowano o ich przyszłości. Zamiast wsparcia i pomocy zostają odrzucone. Dziewczynki, a niebawem kobiety opowiadają sobie o odchudzaniu, ubraniach, pornografii, obabci, o aborcji, o szkolnej wycieczce, o selfie, o sprawach ważnych, a nie mówią kto idlaczego im To zrobił. Spektakl opowiada z pozycji nastolatków o współczesnym świecie, o kondycji edukacjiseksualnej, która powinna chronić nasze dzieci pomagając budować im bezpieczniejszespołeczeństwa, oraz zakłamanej moralności rodziców, nauczycieli, lekarzy, tych wszystkich„dorosłych”, którzy powinni być przewodnikami i pomóc tym dzieciom wejść w życie. Spektakl jest połączeniem teatru, filmu, projekcji video, które są integralną częściąprzedstawienia i wszechobecnymi telefonami komórkowymi, poprzez które nasze bohaterkisię komunikują. Aktywnie funkcjonują w cyberprzestrzeni a ich wiedza na temat światabazuje na strzępach często zafałszowanych informacji o seksualności, metodachzapobiegania ciąży czy chorobach przenoszonych drogą płciową. Ważny głos w dzisiejszych czasach, gdzie łamane są prawa kobiet, gdzie zakazuje się aborcjipod groźbą kary więzienia, a gwałciciele są na wolności. Gdzie na wojnie za naszą wschodnią granicą masowo gwałcone są kobiety i dziewczynki. Dzieci.

Autor: Tanija Śljivar Reżyseria, scenografia i muzyka: Piotr Jankowski Obsada: Sandra Bożewicz, Aleksandra Dziewit, Anita Kostyńska, Anna Nowak, Anna Piotrowska, Julia Ostaszewska, Ewelina Stańczyk. Dramat powstał w oparciu o autentyczne wydarzenia z Bośni i Hercegowiny, gdzie zeszkolnej wycieczki 7 uczennic w wieku 13 lat wróciło w ciąży i zostały zmuszone do aborcji. 7 scen, 7 monologów, 7 bohaterek tego zdarzenia, które dostały głos, a który w rzeczywistości nie był im dany. Zdecydowano za te Dziewczyny. Zdecydowano o ich przyszłości. Zamiast wsparcia i pomocy zostają odrzucone. Dziewczynki, a niebawem kobiety opowiadają sobie o odchudzaniu, ubraniach, pornografii, obabci, o aborcji, o szkolnej wycieczce, o selfie, o sprawach ważnych, a nie mówią kto idlaczego im To zrobił. Spektakl opowiada z pozycji nastolatków o współczesnym świecie, o kondycji edukacjiseksualnej, która powinna chronić nasze dzieci pomagając budować im bezpieczniejszespołeczeństwa, oraz zakłamanej moralności rodziców, nauczycieli, lekarzy, tych wszystkich„dorosłych”, którzy powinni być przewodnikami i pomóc tym dzieciom wejść w życie. Spektakl jest połączeniem teatru, filmu, projekcji video, które są integralną częściąprzedstawienia i wszechobecnymi telefonami komórkowymi, poprzez które nasze bohaterkisię komunikują. Aktywnie funkcjonują w cyberprzestrzeni a ich wiedza na temat światabazuje na strzępach często zafałszowanych informacji o seksualności, metodachzapobiegania ciąży czy chorobach przenoszonych drogą płciową. Ważny głos w dzisiejszych czasach, gdzie łamane są prawa kobiet, gdzie zakazuje się aborcjipod groźbą kary więzienia, a gwałciciele są na wolności. Gdzie na wojnie za naszą wschodnią granicą masowo gwałcone są kobiety i dziewczynki. Dzieci.

Kolektyw Melatonasana Monika Mars | Gabriela Bissinger | Katarzyna Lewandowska | Aga Błaszczak AXIS MUNDI to interaktywne, zmysłowe doświadczenie sceniczne, będące pretekstem do refleksji nad ideą Osi Świata i nad fenomenem istnienia życia samego w sobie. W wierzeniach wielu kultur symboliczna Oś stanowi zarówno centrum kosmosu, jak i wewnętrzny rdzeń każdej żywej istoty. Axis Mundi stanowi koncepcję kosmogonii, kreacji wszechświata, biogenezy, a nawet antropogenezy – często postrzegana jako początek wszelkiego stworzenia. Spektakl rozwija się w siedmiu etapach: percepcji zmysłowej, zrozumienia, odczuwania, współodczuwania, dotyku, oddechu i śnienia. Przestrzeń sceniczna pulsuje dźwiękiem, słowem, mantrami i pieśniami, tworząc immersyjną rzeczywistość, w której przewodniczki(Umysł, Ciało i Dusza i odległy Głos) prowadzą widza przez kolejne poziomy poznania Centrum. Uczestnik może doświadczyć wrażeń nie tylko na poziomie fizycznym, ale też w wymiarze duchowym. Niniejszy eksperyment jest zaproszeniem w podróż do odszukania pierwotnych warstw własnego wnętrza.

Kolektyw Melatonasana Monika Mars | Gabriela Bissinger | Katarzyna Lewandowska | Aga Błaszczak AXIS MUNDI to interaktywne, zmysłowe doświadczenie sceniczne, będące pretekstem do refleksji nad ideą Osi Świata i nad fenomenem istnienia życia samego w sobie. W wierzeniach wielu kultur symboliczna Oś stanowi zarówno centrum kosmosu, jak i wewnętrzny rdzeń każdej żywej istoty. Axis Mundi stanowi koncepcję kosmogonii, kreacji wszechświata, biogenezy, a nawet antropogenezy – często postrzegana jako początek wszelkiego stworzenia. Spektakl rozwija się w siedmiu etapach: percepcji zmysłowej, zrozumienia, odczuwania, współodczuwania, dotyku, oddechu i śnienia. Przestrzeń sceniczna pulsuje dźwiękiem, słowem, mantrami i pieśniami, tworząc immersyjną rzeczywistość, w której przewodniczki(Umysł, Ciało i Dusza i odległy Głos) prowadzą widza przez kolejne poziomy poznania Centrum. Uczestnik może doświadczyć wrażeń nie tylko na poziomie fizycznym, ale też w wymiarze duchowym. Niniejszy eksperyment jest zaproszeniem w podróż do odszukania pierwotnych warstw własnego wnętrza.

Reżyseria: Julia Mark Video: Tomasz Schaefer Obsada: Katarzyna Anzorge, Hanna Chojnacka- Gościniak Z wybuchu wojny w Ukrainie pamiętam taki obrazek: na krakowskim dworcu, w tłumie ludzi i tłumie walizek, siedziała kobieta z cienką przezroczystą reklamówką, a w tej reklamówce był przerażony – tak, jak my wszyscy wtedy – kot. Patrząc na tę plastikową torebkę myślałam o nietrwałości naszych struktur, naszych granic i o tym, jak łatwo nas wytrącić z poczucia bezpieczeństwa. Poszukiwanie tego bezpieczeństwa jest tematem naszego projektu. Nasi bohaterowie to ludzie, którzy przeczuwają, że zmiana, która teraz dokonuje się na świecie, jest dla nich zagrożeniem. Ludzie, którzy niezależnie od wieku, stanu posiadania, koloru skóry, płci, orientacji seksualnej i poglądów politycznych po prostu, naturalnie dążą do bezpieczeństwa. Rozmawiamy z nimi. W zwyczajnych, codziennych sytuacjach. Nasi bohaterowie są przedstawicielami różnych kultur i ras, którzy urodzili się w różnych miejscach na ziemi. Rozmawiamy z nimi, żeby udowodnić, że wszyscy mamy te same lęki i pragnienia. Jedyną między nami różnicą jest inna strategia obrony przed tym lękiem, bo innymi dysponujemy narzędziami. Nasze czasy są przełomowe. Trudne, ale wyjątkowe. Świat się jak gdyby kurczy, bo za naszymi granicami toczą się wojny, coraz więcej jest terenów, z których ludzie zmuszeni są uciekać. Zarazem nie umiemy zapewnić im pomocy i ochrony, i łamane są prawa człowieka. Podziały na ludzi pierwszej i drugiej kategorii istnieją w niezmienionej od stuleci formie, żyjemy w dwóch równoległych i ściśle izolowanych od siebie rzeczywistościach, w których jedni umierają od nadmiaru konsumowania, a inni z głodu, zimna i pragnienia.

Reżyseria: Julia Mark Video: Tomasz Schaefer Obsada: Katarzyna Anzorge, Hanna Chojnacka- Gościniak Z wybuchu wojny w Ukrainie pamiętam taki obrazek: na krakowskim dworcu, w tłumie ludzi i tłumie walizek, siedziała kobieta z cienką przezroczystą reklamówką, a w tej reklamówce był przerażony – tak, jak my wszyscy wtedy – kot. Patrząc na tę plastikową torebkę myślałam o nietrwałości naszych struktur, naszych granic i o tym, jak łatwo nas wytrącić z poczucia bezpieczeństwa. Poszukiwanie tego bezpieczeństwa jest tematem naszego projektu. Nasi bohaterowie to ludzie, którzy przeczuwają, że zmiana, która teraz dokonuje się na świecie, jest dla nich zagrożeniem. Ludzie, którzy niezależnie od wieku, stanu posiadania, koloru skóry, płci, orientacji seksualnej i poglądów politycznych po prostu, naturalnie dążą do bezpieczeństwa. Rozmawiamy z nimi. W zwyczajnych, codziennych sytuacjach. Nasi bohaterowie są przedstawicielami różnych kultur i ras, którzy urodzili się w różnych miejscach na ziemi. Rozmawiamy z nimi, żeby udowodnić, że wszyscy mamy te same lęki i pragnienia. Jedyną między nami różnicą jest inna strategia obrony przed tym lękiem, bo innymi dysponujemy narzędziami. Nasze czasy są przełomowe. Trudne, ale wyjątkowe. Świat się jak gdyby kurczy, bo za naszymi granicami toczą się wojny, coraz więcej jest terenów, z których ludzie zmuszeni są uciekać. Zarazem nie umiemy zapewnić im pomocy i ochrony, i łamane są prawa człowieka. Podziały na ludzi pierwszej i drugiej kategorii istnieją w niezmienionej od stuleci formie, żyjemy w dwóch równoległych i ściśle izolowanych od siebie rzeczywistościach, w których jedni umierają od nadmiaru konsumowania, a inni z głodu, zimna i pragnienia.

Koncepcja, performance: Andżelika Fafanów Performance, aranżacjeSzantal Strzelińska Wizualizacje: Gosia Kot Nastał rok drewnianego węża. Według kalendarza księżycowego krajów AzjiŚrodkowo-Wschodniej to pora Nowego Roku.Wąż jest szóstym zwierzęciem w 12-letnim cyklu zodiaku. Ostatni raz RokDrewnianego Węża obchodzony był w 1965 roku. Z tej okazji chciałabym wpełnej krasie oddać się celebracji symbolu węża, który towarzyszy mi odponad roku objawiając się pod postacią opowiadania Hiromi Kawałkami"Nadepnęłam na węża". Analiza metaforycznej historii o dziewczynie, któranadepnęła na węża doprowadziła mnie do pojęcia symbolicznego węża"UWABAMI", który w kulturze japońskiej stal się określeniem osoby któranadużywa alkoholu. Pijański wąż uwabami jawi się tam jako demonicznybożek pochłaniający hektolitry sake. Niszczycielska, nieopanowana siła,mięsożerne i pijańskie stworzenie, symbol cyklu; życia i śmierci, mocnagłowa to przewodnie cechy jadowitego stworzenia.Wiem czym jest walka z wężem,wiem, to jakby część ciebie była zdeterminowana przez twój gen i ktoś tamz oddali się dopycha- to ty.

Koncepcja, performance: Andżelika Fafanów Performance, aranżacjeSzantal Strzelińska Wizualizacje: Gosia Kot Nastał rok drewnianego węża. Według kalendarza księżycowego krajów AzjiŚrodkowo-Wschodniej to pora Nowego Roku.Wąż jest szóstym zwierzęciem w 12-letnim cyklu zodiaku. Ostatni raz RokDrewnianego Węża obchodzony był w 1965 roku. Z tej okazji chciałabym wpełnej krasie oddać się celebracji symbolu węża, który towarzyszy mi odponad roku objawiając się pod postacią opowiadania Hiromi Kawałkami"Nadepnęłam na węża". Analiza metaforycznej historii o dziewczynie, któranadepnęła na węża doprowadziła mnie do pojęcia symbolicznego węża"UWABAMI", który w kulturze japońskiej stal się określeniem osoby któranadużywa alkoholu. Pijański wąż uwabami jawi się tam jako demonicznybożek pochłaniający hektolitry sake. Niszczycielska, nieopanowana siła,mięsożerne i pijańskie stworzenie, symbol cyklu; życia i śmierci, mocnagłowa to przewodnie cechy jadowitego stworzenia.Wiem czym jest walka z wężem,wiem, to jakby część ciebie była zdeterminowana przez twój gen i ktoś tamz oddali się dopycha- to ty.

Scenariusz i reżyseria: Anna Wieczorek Scenografia: Katarzyna Leks Muzyka: Magdalena Gorwa Reżyseria świateł: Dorota Bator Projekcje: Agata Konarska Obsada: Wieczorek Anna, Mikołajczyk Aleksandra, Nowak Dorota, Ordak-Świątkiewicz Mariola- , Kręcisz Klaudia, Jakub Mieszała, Łukasz Bugowski, Chraboł Jan, Michalski Stanisław, Szymański Andrzej Premiera: 21 września 2024 „Hamlet” to dramat - lustro. I do przejrzenia się w tym właśnie lustrze - twórcy spektaklu „Ja,Hamlet”, który opiera się na dramacie Szekspira, chcieliby zaprosić młodzież szkolną i licealną.Arcydramat mistrza ze Stratfordu zniknął jakiś czas temu z listy lektur obowiązkowych, niemniejjednak stanowi on niewyczerpane źródło motywów i kontekstów, niezwykle przydatnych w edukacjiliterackiej i kulturowej młodych ludzi. Uwspółcześnienie klasycznej opowieści, oraz przeniesienie jejna język teatru formy pozwoli na przybliżenie jej bohaterów młodemu odbiorcy do którego kierowanyjest projekt. Główny bohater dramatu Szekspira wraca do domu. Wraca do domu, w którym niby wszystkojest takie jak kiedyś, a jednak inne. Ojciec nie żyje. Matka wyszła za jego wuja, ukochana Ofelia - niejest już tą samą Ofelią, którą pozostawił przed wyjazdem młody Hamlet. Jak gdyby tego było mało -Duch zmarłego ojca donosi o swoim morderstwie i domaga się zemsty. Przed młodym człowiekiemwracającym ze studiów w Wittenberdze, stawiane są kolejne zadania/role do wypełnienia. Albopomści ojca - i stanie się mordercą - zaprzepaszczając tym samym wszystkie humanistyczne ideały,które wpojono mu w czasie studiów, albo stanie się potulną marionetką w rękach stryja„Ja, Hamlet” to nie tylko opowieść o dylematach moralnych, ale przede wszystkim o rodzinie ijej rozpadzie. Zarówno Hamlet jak i Ofelia, zmagają się z relacjami ze swoimi rodzicami - dotkliwą ichnieobecnością, albo niepozwalającą się znieść dominacją. Konieczność wyboru swojej drogi życiowej,w chwili, kiedy nie mamy pojęcia, jacy tak naprawdę jesteśmy - to kwestia z którą utożsamić może siępraktycznie każdy młody człowiek. Oczekiwania jakie są przed nim stawiane, konieczność sprostaniaim, kiedy narzędzi do poradzenia sobie z konsekwencjami każdej kolejnej decyzji - brak, orazzderzenie ze starszym pokoleniem, które na wszystkie te rzeczy patrzy zupełnie inaczej - to takżetematy, z którymi w dramacie Szekspira mogą utożsamić się młodzi ludzie. Hamlet - to takżejednostka niezwykle wrażliwa, która wszystko co dzieje się wokół chłonie i nieustająco przetwarza. Brak zrozumienia, jaki otrzymuje dla swojego stanu sprawia, że zakłada maskę szaleńca, którapozwala mu odciąć się na chwilę i dać czas na zastanowienie… Mimo, iż postawa hamletyczna,często jest przedstawiana w złym świetle, jako bierna, twórcom projektu zależałoby na przyjrzeniu sięjej źródłom i próbie wpisania je w psychologiczny mechanizm alienacji, który coraz częściej pojawiasię wśród młodych ludzi. Mnogość wątków i tematów poruszanych w „Hamlecie” tak mocnorezonujących z aktualnymi problemami młodzieży - sprawia, iż jest to dzieło, które staje się świetnympretekstem do rozmowy z młodym człowiekiem. Prezentacja spektaklu współfinansowana z środków Miejskiej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych i Uzależnień Urzędu Miasta w Jeleniej Górze. Wiek odbiorcy: 15 lat

Scenariusz i reżyseria: Anna Wieczorek Scenografia: Katarzyna Leks Muzyka: Magdalena Gorwa Reżyseria świateł: Dorota Bator Projekcje: Agata Konarska Obsada: Wieczorek Anna, Mikołajczyk Aleksandra, Nowak Dorota, Ordak-Świątkiewicz Mariola- , Kręcisz Klaudia, Jakub Mieszała, Łukasz Bugowski, Chraboł Jan, Michalski Stanisław, Szymański Andrzej Premiera: 21 września 2024 „Hamlet” to dramat - lustro. I do przejrzenia się w tym właśnie lustrze - twórcy spektaklu „Ja,Hamlet”, który opiera się na dramacie Szekspira, chcieliby zaprosić młodzież szkolną i licealną.Arcydramat mistrza ze Stratfordu zniknął jakiś czas temu z listy lektur obowiązkowych, niemniejjednak stanowi on niewyczerpane źródło motywów i kontekstów, niezwykle przydatnych w edukacjiliterackiej i kulturowej młodych ludzi. Uwspółcześnienie klasycznej opowieści, oraz przeniesienie jejna język teatru formy pozwoli na przybliżenie jej bohaterów młodemu odbiorcy do którego kierowanyjest projekt. Główny bohater dramatu Szekspira wraca do domu. Wraca do domu, w którym niby wszystkojest takie jak kiedyś, a jednak inne. Ojciec nie żyje. Matka wyszła za jego wuja, ukochana Ofelia - niejest już tą samą Ofelią, którą pozostawił przed wyjazdem młody Hamlet. Jak gdyby tego było mało -Duch zmarłego ojca donosi o swoim morderstwie i domaga się zemsty. Przed młodym człowiekiemwracającym ze studiów w Wittenberdze, stawiane są kolejne zadania/role do wypełnienia. Albopomści ojca - i stanie się mordercą - zaprzepaszczając tym samym wszystkie humanistyczne ideały,które wpojono mu w czasie studiów, albo stanie się potulną marionetką w rękach stryja„Ja, Hamlet” to nie tylko opowieść o dylematach moralnych, ale przede wszystkim o rodzinie ijej rozpadzie. Zarówno Hamlet jak i Ofelia, zmagają się z relacjami ze swoimi rodzicami - dotkliwą ichnieobecnością, albo niepozwalającą się znieść dominacją. Konieczność wyboru swojej drogi życiowej,w chwili, kiedy nie mamy pojęcia, jacy tak naprawdę jesteśmy - to kwestia z którą utożsamić może siępraktycznie każdy młody człowiek. Oczekiwania jakie są przed nim stawiane, konieczność sprostaniaim, kiedy narzędzi do poradzenia sobie z konsekwencjami każdej kolejnej decyzji - brak, orazzderzenie ze starszym pokoleniem, które na wszystkie te rzeczy patrzy zupełnie inaczej - to takżetematy, z którymi w dramacie Szekspira mogą utożsamić się młodzi ludzie. Hamlet - to takżejednostka niezwykle wrażliwa, która wszystko co dzieje się wokół chłonie i nieustająco przetwarza. Brak zrozumienia, jaki otrzymuje dla swojego stanu sprawia, że zakłada maskę szaleńca, którapozwala mu odciąć się na chwilę i dać czas na zastanowienie… Mimo, iż postawa hamletyczna,często jest przedstawiana w złym świetle, jako bierna, twórcom projektu zależałoby na przyjrzeniu sięjej źródłom i próbie wpisania je w psychologiczny mechanizm alienacji, który coraz częściej pojawiasię wśród młodych ludzi. Mnogość wątków i tematów poruszanych w „Hamlecie” tak mocnorezonujących z aktualnymi problemami młodzieży - sprawia, iż jest to dzieło, które staje się świetnympretekstem do rozmowy z młodym człowiekiem. Prezentacja spektaklu współfinansowana z środków Miejskiej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych i Uzależnień Urzędu Miasta w Jeleniej Górze. Wiek odbiorcy: 15 lat

Reżyseria i scenografia: Nina Malotta, Samuel Hof Obiekty: Antje Töpfer, Nina Malotta Muzyka: Christoph Mäcki Hamann Oświetlenie i technika: Samuel Hof Dramaturgia: Antonia Beermann Produkcja: Lisa Ticar Konstrukcja odkurzacza: Christoph Paper Blattmacher Grafika: Markus Niessner Prasa: Kathrin Stärk Dokumentacja wideo: Josef Mayerhofer Wczesnym rankiem ogromne śmieciarki przejeżdżają ulicami i połykają nasze odpady. Gdzie indziej,wypluwają je z powrotem. Gdzie indziej obowiązują zupełnie inne zasady, żyją inne istoty i dzieją się inne rzeczy. Gdzie indziej gąbki do sprzątania tańczą tango, czarownice warzą magiczny szlam w pojemnikach na śmieci, a góra plastiku kręci piruety. A góra plastiku kręci piruety. Gdzie indziej jest magiczne i kolorowe, ale też trochę brudne, śmierdzące i upiorne. Upiornie. Scena ożywa dzięki wszelkiego rodzaju małym i dużym śmieciowym stworzeniom oraz ciekawskiemu odkurzaczowi.Ten kolorowy teatrprzedmiotówopowiada o innym ekscytującym wymiarze - bez słów, ale z dużą ilością muzyki. W ELSEWHERE inspirujemy naszych odbiorców kreatywnością, anarchią i brudzeniem sobie rąk. My zapewniamy mały wgląd w możliwości recyklingu. Oferujemy przestrzeń do zabawy i rozrywki, aleale także kontemplację i koncentrację. Kluczowi gracze na scenie to samojezdny odkurzacz, elektryczna szczoteczka do zębów jako magiczna różdżka. Elektryczna szczoteczka do zębów jako magiczna różdżka, kapryśny kosz na śmieci, ponadwymiarowa gąbka do naczyń, krnąbrny worek na śmieci i spora dawka recyklingu. Worek na śmieci i spora dawka magicznego szlamu. Ta skojarzeniowa podróż marzeń nieustannie kwestionujeniepisane zasady, a tym samym stanowi okazję do kolejnych dyskusji.

Reżyseria i scenografia: Nina Malotta, Samuel Hof Obiekty: Antje Töpfer, Nina Malotta Muzyka: Christoph Mäcki Hamann Oświetlenie i technika: Samuel Hof Dramaturgia: Antonia Beermann Produkcja: Lisa Ticar Konstrukcja odkurzacza: Christoph Paper Blattmacher Grafika: Markus Niessner Prasa: Kathrin Stärk Dokumentacja wideo: Josef Mayerhofer Wczesnym rankiem ogromne śmieciarki przejeżdżają ulicami i połykają nasze odpady. Gdzie indziej,wypluwają je z powrotem. Gdzie indziej obowiązują zupełnie inne zasady, żyją inne istoty i dzieją się inne rzeczy. Gdzie indziej gąbki do sprzątania tańczą tango, czarownice warzą magiczny szlam w pojemnikach na śmieci, a góra plastiku kręci piruety. A góra plastiku kręci piruety. Gdzie indziej jest magiczne i kolorowe, ale też trochę brudne, śmierdzące i upiorne. Upiornie. Scena ożywa dzięki wszelkiego rodzaju małym i dużym śmieciowym stworzeniom oraz ciekawskiemu odkurzaczowi.Ten kolorowy teatrprzedmiotówopowiada o innym ekscytującym wymiarze - bez słów, ale z dużą ilością muzyki. W ELSEWHERE inspirujemy naszych odbiorców kreatywnością, anarchią i brudzeniem sobie rąk. My zapewniamy mały wgląd w możliwości recyklingu. Oferujemy przestrzeń do zabawy i rozrywki, aleale także kontemplację i koncentrację. Kluczowi gracze na scenie to samojezdny odkurzacz, elektryczna szczoteczka do zębów jako magiczna różdżka. Elektryczna szczoteczka do zębów jako magiczna różdżka, kapryśny kosz na śmieci, ponadwymiarowa gąbka do naczyń, krnąbrny worek na śmieci i spora dawka recyklingu. Worek na śmieci i spora dawka magicznego szlamu. Ta skojarzeniowa podróż marzeń nieustannie kwestionujeniepisane zasady, a tym samym stanowi okazję do kolejnych dyskusji.

Anna Wieczorek „Kasandra. Wojny nie było” To opowieść dojrzałej kobiety - Aleksandry o swojej rodzinie i jej pozornym upadku. Pozornym, bo tak naprawdę nikt poza główną bohaterką dramatu nie upadła. Bo przecież, nie była patologiczna rodzina, bo przecież nie było tak źle. Aleksandra odnajduje się w swojej rodzinie historii mitologicznej Troi, której upadek - tak samo nieprzewidziany przez żadnego z jej mieszkańców, może zostać wprowadzony, ale mimo to nikt mu nie został zapobiegnięty. Troja do domu. Dom to rodzina… A rodzina…to wojna… Taka wojna, w której pozornie nikt nie ginie, w której pozornie nikt na nikogo nie napada, w której kaleczą się tylko miejsce… i małe ranki… na zawsze. Rodzina przedstawiona w dramacie, jest ,,najzwyczajniejsza'' na świecie. Wszyscy dobrze to znamy. Spotkania przy stołach, rosołach, sałatkach jarzynowych. Urządzenie pochodzące z dobrego rozwiązania, ktoś musi wyjść na papierosa, a ktoś do kuchni na wodę na herbatkę ; ktoś trzeba obgadać, na kogoś trzeba się obrazić, ktoś musi mieć pojemność i dodatkową część sernika. Czy pomiędzy tym wszystkim znajduje się miejsce na miejscu? Szczerą przestrzeń ? Muzyka: Alphonsine Koh, Torsten Lang, WARP, Jarii van Gohl, Piotr Warszewski, Czytają: Klaudia Kręcisz, Aga Ejsmont, Jakub Mieszała

Anna Wieczorek „Kasandra. Wojny nie było” To opowieść dojrzałej kobiety - Aleksandry o swojej rodzinie i jej pozornym upadku. Pozornym, bo tak naprawdę nikt poza główną bohaterką dramatu nie upadła. Bo przecież, nie była patologiczna rodzina, bo przecież nie było tak źle. Aleksandra odnajduje się w swojej rodzinie historii mitologicznej Troi, której upadek - tak samo nieprzewidziany przez żadnego z jej mieszkańców, może zostać wprowadzony, ale mimo to nikt mu nie został zapobiegnięty. Troja do domu. Dom to rodzina… A rodzina…to wojna… Taka wojna, w której pozornie nikt nie ginie, w której pozornie nikt na nikogo nie napada, w której kaleczą się tylko miejsce… i małe ranki… na zawsze. Rodzina przedstawiona w dramacie, jest ,,najzwyczajniejsza'' na świecie. Wszyscy dobrze to znamy. Spotkania przy stołach, rosołach, sałatkach jarzynowych. Urządzenie pochodzące z dobrego rozwiązania, ktoś musi wyjść na papierosa, a ktoś do kuchni na wodę na herbatkę ; ktoś trzeba obgadać, na kogoś trzeba się obrazić, ktoś musi mieć pojemność i dodatkową część sernika. Czy pomiędzy tym wszystkim znajduje się miejsce na miejscu? Szczerą przestrzeń ? Muzyka: Alphonsine Koh, Torsten Lang, WARP, Jarii van Gohl, Piotr Warszewski, Czytają: Klaudia Kręcisz, Aga Ejsmont, Jakub Mieszała

Scenariusz, reżyseria, wykonanie: Agata Elsner, Justyna Paluszyńska, Karolina Pawełska Choreografia i konsultacja reżyserska: Katarzyna Pastuszak Kostiumy i scenografia: Justyna Paluszyńska Dźwięk: Z legalnych źródeł Opracowanie dźwięku: Grzegorz Raubo Realizacja techniczna: Jacek Nowaczyk Premiera: 21.06.2024, Teatr Ósmego Dnia, Poznań Spektakl ruchowy o codzienności widzianej oczami osób doświadczających zaburzeń lękowychzrealizowany w ramach projektu O2ga sfinansowany ze środków budżetu Miasta POZNAŃ 2024.Wszyscy czasem czujemy lęk.Jednak niektórzy z nas czują go znacznie mocniej i częściej.Zaburzenia lękowe dotykają wielu z nas na co dzień. Dlatego powstał spektakl “Kiedy kończy się noc”. Grupa CIRCUS FERUS Jesteśmy poznańską otwartą grupą artystyczną realizująca własne pomysły. Działamy kolektywnie iegalitarne od 2012 roku. Grupa składa się z kilku-kilkunastu osób w zależności od składu danegospektaklu lub projektu. Jako Grupa Circus Ferus nawiązujemy do estetyki cyrkowej oraz do klasycznej stylistyki offowej.Często przekraczamy granice teatralności, wychodzimy w przestrzeń miejską, aby dotrzeć dowiększego grona publiczności, zaskoczyć. Tworzymy sztukę, której nie da się zamknąć w jednejformule, łączymy elementy teatru tańca, formy oraz słowa. Nie dzielimy sztuki na wysoką i niską.Realizujemy spektakle salowe, plenerowe, happeningi, akcje plastyczno-literackie, itp. Częstopodejmujemy działania społecznie zaangażowane i promujemy Poznań na areniemiędzymiastowej imiędzynarodowej. W najnowszym projekcie "O2ga" tematem jestcodzienność osóbdoświadczających zaburzeń lękowych.

Scenariusz, reżyseria, wykonanie: Agata Elsner, Justyna Paluszyńska, Karolina Pawełska Choreografia i konsultacja reżyserska: Katarzyna Pastuszak Kostiumy i scenografia: Justyna Paluszyńska Dźwięk: Z legalnych źródeł Opracowanie dźwięku: Grzegorz Raubo Realizacja techniczna: Jacek Nowaczyk Premiera: 21.06.2024, Teatr Ósmego Dnia, Poznań Spektakl ruchowy o codzienności widzianej oczami osób doświadczających zaburzeń lękowychzrealizowany w ramach projektu O2ga sfinansowany ze środków budżetu Miasta POZNAŃ 2024.Wszyscy czasem czujemy lęk.Jednak niektórzy z nas czują go znacznie mocniej i częściej.Zaburzenia lękowe dotykają wielu z nas na co dzień. Dlatego powstał spektakl “Kiedy kończy się noc”. Grupa CIRCUS FERUS Jesteśmy poznańską otwartą grupą artystyczną realizująca własne pomysły. Działamy kolektywnie iegalitarne od 2012 roku. Grupa składa się z kilku-kilkunastu osób w zależności od składu danegospektaklu lub projektu. Jako Grupa Circus Ferus nawiązujemy do estetyki cyrkowej oraz do klasycznej stylistyki offowej.Często przekraczamy granice teatralności, wychodzimy w przestrzeń miejską, aby dotrzeć dowiększego grona publiczności, zaskoczyć. Tworzymy sztukę, której nie da się zamknąć w jednejformule, łączymy elementy teatru tańca, formy oraz słowa. Nie dzielimy sztuki na wysoką i niską.Realizujemy spektakle salowe, plenerowe, happeningi, akcje plastyczno-literackie, itp. Częstopodejmujemy działania społecznie zaangażowane i promujemy Poznań na areniemiędzymiastowej imiędzynarodowej. W najnowszym projekcie "O2ga" tematem jestcodzienność osóbdoświadczających zaburzeń lękowych.
#wydarzenia towarzyszące

Agnieszka Wolny-Hamkało – ur. w 1979 poetka, autorka powieści, sztuk teatralnych i książek dladzieci. Autorka antologii opowiadań, kuratorka Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania. Nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia za „Spamy miłosne”, laureatka nagrody PS IBBY za „LatoAdeli” (Książka Roku 2019). Nominowana do nagrody Literacka Podróż Hestii za powieść „Po śladach”. Redaktorka przełożonych przez Zofię Bałdygę czeskich „Sąsiadek”. Tłumaczka ukraińskiej poetki Hanny Osadko ( wyd. Pogranicze) Redaktorka i współzałożycielka społeczno-poetyckiego pisma „Zakład”. Redaktorka „Notatnika Literackiego”. Jej sztuki były wystawiane m.in. w Teatrze Polskim, Teatrze Dramatycznym im. Szaniawskiego, Teatrze Dramatycznym w Warszawie, Teatrze Muzycznym Capitol, Teatrze Grotowskiego (w ramach MFO). „Dzień dobry wszyscy umrzemy” zekranizowano w cyklu Teatroteka. Doktorantka IBL PAN. Członkini zespołu badawczego Archiwum Kobiet IBL PAN. Od trzech lat prowadzi interdyscyplinarne seminaria humanistyczne we Wrocławiu. Naukowo zajmuje się kampem w nowej poezji polskiej.

Agnieszka Wolny-Hamkało – ur. w 1979 poetka, autorka powieści, sztuk teatralnych i książek dladzieci. Autorka antologii opowiadań, kuratorka Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania. Nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia za „Spamy miłosne”, laureatka nagrody PS IBBY za „LatoAdeli” (Książka Roku 2019). Nominowana do nagrody Literacka Podróż Hestii za powieść „Po śladach”. Redaktorka przełożonych przez Zofię Bałdygę czeskich „Sąsiadek”. Tłumaczka ukraińskiej poetki Hanny Osadko ( wyd. Pogranicze) Redaktorka i współzałożycielka społeczno-poetyckiego pisma „Zakład”. Redaktorka „Notatnika Literackiego”. Jej sztuki były wystawiane m.in. w Teatrze Polskim, Teatrze Dramatycznym im. Szaniawskiego, Teatrze Dramatycznym w Warszawie, Teatrze Muzycznym Capitol, Teatrze Grotowskiego (w ramach MFO). „Dzień dobry wszyscy umrzemy” zekranizowano w cyklu Teatroteka. Doktorantka IBL PAN. Członkini zespołu badawczego Archiwum Kobiet IBL PAN. Od trzech lat prowadzi interdyscyplinarne seminaria humanistyczne we Wrocławiu. Naukowo zajmuje się kampem w nowej poezji polskiej. Quisque id elit ut libero luctus cursus. Nunc eu leo nisl. Cras vehicula ut velit id fermentum. Fusce aliquet lacus tortor, vitae lacinia mi egestas eget. Maecenas eget elit leo. Fusce cursus et lacus ac vestibulum. Curabitur sit amet arcu at neque tristique condimentum luctus eu lectus. Sed finibus et quam a lacinia. Fusce tellus nibh, convallis eu suscipit at, semper ut libero. Aenean est felis, rhoncus nec tortor sed, consequat maximus lacus. Cras bibendum eros felis, in blandit orci pulvinar non. Vivamus tortor magna, porttitor at nibh eget, blandit gravida urna. Praesent sodales libero ac mauris dignissim consectetur sed in ipsum. Sed in ipsum eu augue sodales consectetur. Nunc viverra tellus dapibus finibus lobortis. Phasellus pharetra eget eros sit amet tincidunt. Integer aliquet efficitur elit ac tristique. Vestibulum dui mi, venenatis sit amet pharetra nec, viverra in magna. Suspendisse volutpat, nibh non lacinia vulputate, orci ante fermentum nunc, et lacinia eros justo id quam. Vivamus sit amet turpis justo. Cras eget lacus in orci consequat accumsan. Vivamus consectetur vestibulum justo, et pharetra felis molestie ut. Nam enim ante, varius vel consequat at, sollicitudin vitae mauris. Proin at metus at nisl pretium ultrices. Nulla in volutpat mi, a blandit metus. Aenean non nulla a mauris facilisis pharetra.

(Nie)ludzkie dramaty: scenariusze końca, wizje początku Nowoczesność nauczyła nas postrzegać człowieka jako władcę świata – twórcę historii, kultury i technologii. Jednak w obliczu globalnych kryzysów ekologicznych i dynamicznego rozwoju technologii coraz wyraźniej dostrzegamy, że epoka antropocenu dobiega końca. Ale co właściwie oznacza ten koniec? Czy jest katastrofą, czy może początkiem nowego porządku, w którym człowiek przestaje być miarą wszystkich rzeczy? Wykład będzie refleksją nad filozoficznymi i artystycznymi wizjami przyszłości, w której ludzie i nie-ludzie – zwierzęta, rośliny, maszyny oraz inne byty dotąd pomijane w dominujących narracjach – współtworzą świat na nowych zasadach. Przeanalizujemy, jakie alternatywy dla hierarchicznego myślenia proponuje posthumanizm i w jaki sposób sztuka może stać się przestrzenią wyobrażania wspólnej przyszłości – przyszłości, która nie należy już wyłącznie do nas. Dr HENRYK MAZURKIEWICZ – Doktor nauk humanistycznych w zakresie filozofii, specjalizujący się w antropologii filozoficznej i kulturowej. Krytyk teatralny, członek redakcji portalu Teatralny.pl, współpracujący z pismami „Teatr”, „nietak!t”, „Ritą Baum”, „Teatrem Lalek” oraz „Notatnikiem Teatralnym”. Pomysłodawca i współtwórca kursu wiodącego Otwartego Uniwersytetu Poszukiwań „Teatr dla filozofii – filozofia dla teatru”. Współorganizator Festiwalu Niezależnej Kultury Białoruskiej we Wrocławiu. Współautor e-booka poświęconego teatrowi offowemu Offologia dla opornych. Zwycięzca Nurtu Off 44. Przeglądu Piosenki Aktorskiej.

(Nie)ludzkie dramaty: scenariusze końca, wizje początku Nowoczesność nauczyła nas postrzegać człowieka jako władcę świata – twórcę historii, kultury i technologii. Jednak w obliczu globalnych kryzysów ekologicznych i dynamicznego rozwoju technologii coraz wyraźniej dostrzegamy, że epoka antropocenu dobiega końca. Ale co właściwie oznacza ten koniec? Czy jest katastrofą, czy może początkiem nowego porządku, w którym człowiek przestaje być miarą wszystkich rzeczy? Wykład będzie refleksją nad filozoficznymi i artystycznymi wizjami przyszłości, w której ludzie i nie-ludzie – zwierzęta, rośliny, maszyny oraz inne byty dotąd pomijane w dominujących narracjach – współtworzą świat na nowych zasadach. Przeanalizujemy, jakie alternatywy dla hierarchicznego myślenia proponuje posthumanizm i w jaki sposób sztuka może stać się przestrzenią wyobrażania wspólnej przyszłości – przyszłości, która nie należy już wyłącznie do nas. Dr HENRYK MAZURKIEWICZ – Doktor nauk humanistycznych w zakresie filozofii, specjalizujący się w antropologii filozoficznej i kulturowej. Krytyk teatralny, członek redakcji portalu Teatralny.pl, współpracujący z pismami „Teatr”, „nietak!t”, „Ritą Baum”, „Teatrem Lalek” oraz „Notatnikiem Teatralnym”. Pomysłodawca i współtwórca kursu wiodącego Otwartego Uniwersytetu Poszukiwań „Teatr dla filozofii – filozofia dla teatru”. Współorganizator Festiwalu Niezależnej Kultury Białoruskiej we Wrocławiu. Współautor e-booka poświęconego teatrowi offowemu Offologia dla opornych. Zwycięzca Nurtu Off 44. Przeglądu Piosenki Aktorskiej.

Bohaterem prezentowanego cyklu jest rozumiany uniwersalnie i abstrakcyjnie człowiek, znajdujący się w fazie przejściowej – w permanentnym tożsamościowym kryzysie. Ta przejściowość, która interesuje mnie tu najbardziej, może być rozumiana jako stan patologiczny i chorobowy, ale też jako moment kumulacji dużej ilości twórczej i witalnej energii – punkt krytyczny i zwrotny w życiu. Celem wystawy jest pokazanie przy pomocy serii obrazów (formalnie fotograficznie często prześwietlonych i przejaskrawionych) jakości i intensywności człowieka usiłującego się odnaleźć w płynnej, chaotycznej, w jakimś sensie też sztucznie mu narzuconej i pełnej opresji rzeczywistości. Człowieka przeciążonego wysiłkiem, skrajnie psychicznie wyeksploatowanego przez dążenie do osiągnięcia bliżej nieokreślonych norm, w jednej chwili zarazem silnie obecnego, jak i zmarginalizowanego społecznie. Tobiasz Papuczys Tobiasz Papuczys (ur. 1985) jest fotografem teatralnym i dokumentalnym, kuratorem wystaw fotograficznych, teatrologiem, filmoznawcą, wykładowcą uniwersyteckim z kilkunastoletnim stażem. Pięciokrotny finalista Konkursu Fotografii Teatralnej organizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie, zwycięzca IV edycji w 2018 roku oraz dwukrotny laureat III nagrody podczas VI edycji tego konkursu w 2020 roku oraz IX edycji w 2023 roku. Od 2019 roku fotograf Teatru Dramatycznego im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu. Konsultant artystyczny Cloud Theater przy spektaklach „Technologia jest Istotą” w Wytwórni Filmów Fabularnych we Wrocławiu i „Don K.” w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. W latach 2008–2018 krytyk teatralny. Od 2010 pracuje na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie prowadzi zajęcia z teatru, filmu, performatywności fotografii, współczesnej kultury wizualnej, oraz w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego, w którym prowadzi również autorskie warsztaty fotografii teatralnej. Jego fotografie były publikowane m.in. w „Przekroju”, „Polityce”, „Newsweeku”, „Gazecie Wyborczej”, „Tygodniku Powszechnym”, „The Japan Times”, „Teatrze”, „Didaskaliach”, „Dialogu”, „Dwutygodniku”, „Odrze”, „Ricie Baum” i „Vogue Polska”. W 2020 roku nominowany do WARTO – Nagrody Kulturalnej „Gazety Wyborczej” za „konsekwentne utrwalanie scenicznych emocji na fotografiach teatralnych, które stanowią dla widzów nieodzowny element doświadczania spektaklu”. Juror VII edycji Konkursu Fotografii Teatralnej w 2021 roku. Finalista Grand Press Photo 2023. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików. Portfolio: www.instagram.com/tobiasz.papuczys/

Bohaterem prezentowanego cyklu jest rozumiany uniwersalnie i abstrakcyjnie człowiek, znajdujący się w fazie przejściowej – w permanentnym tożsamościowym kryzysie. Ta przejściowość, która interesuje mnie tu najbardziej, może być rozumiana jako stan patologiczny i chorobowy, ale też jako moment kumulacji dużej ilości twórczej i witalnej energii – punkt krytyczny i zwrotny w życiu. Celem wystawy jest pokazanie przy pomocy serii obrazów (formalnie fotograficznie często prześwietlonych i przejaskrawionych) jakości i intensywności człowieka usiłującego się odnaleźć w płynnej, chaotycznej, w jakimś sensie też sztucznie mu narzuconej i pełnej opresji rzeczywistości. Człowieka przeciążonego wysiłkiem, skrajnie psychicznie wyeksploatowanego przez dążenie do osiągnięcia bliżej nieokreślonych norm, w jednej chwili zarazem silnie obecnego, jak i zmarginalizowanego społecznie. Tobiasz Papuczys Tobiasz Papuczys (ur. 1985) jest fotografem teatralnym i dokumentalnym, kuratorem wystaw fotograficznych, teatrologiem, filmoznawcą, wykładowcą uniwersyteckim z kilkunastoletnim stażem. Pięciokrotny finalista Konkursu Fotografii Teatralnej organizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie, zwycięzca IV edycji w 2018 roku oraz dwukrotny laureat III nagrody podczas VI edycji tego konkursu w 2020 roku oraz IX edycji w 2023 roku. Od 2019 roku fotograf Teatru Dramatycznego im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu. Konsultant artystyczny Cloud Theater przy spektaklach „Technologia jest Istotą” w Wytwórni Filmów Fabularnych we Wrocławiu i „Don K.” w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. W latach 2008–2018 krytyk teatralny. Od 2010 pracuje na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie prowadzi zajęcia z teatru, filmu, performatywności fotografii, współczesnej kultury wizualnej, oraz w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego, w którym prowadzi również autorskie warsztaty fotografii teatralnej. Jego fotografie były publikowane m.in. w „Przekroju”, „Polityce”, „Newsweeku”, „Gazecie Wyborczej”, „Tygodniku Powszechnym”, „The Japan Times”, „Teatrze”, „Didaskaliach”, „Dialogu”, „Dwutygodniku”, „Odrze”, „Ricie Baum” i „Vogue Polska”. W 2020 roku nominowany do WARTO – Nagrody Kulturalnej „Gazety Wyborczej” za „konsekwentne utrwalanie scenicznych emocji na fotografiach teatralnych, które stanowią dla widzów nieodzowny element doświadczania spektaklu”. Juror VII edycji Konkursu Fotografii Teatralnej w 2021 roku. Finalista Grand Press Photo 2023. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików. Portfolio: www.instagram.com/tobiasz.papuczys/

Wystawa finalistów i finalistek X edycji Konkursu Fotografii Teatralnej Sezon 2023/24, organizator: Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. Wysoki poziom dziesiątej, jubileuszowej edycji Konkursu Fotografii Teatralnej dowodzi,że po latach funkcjonowania konkurs okrzepł i ma znaczący wpływ na to, jakwspółcześnie fotografuje się teatr. Wybór najlepszych zdjęć dokonał się w wyniku skrzyżowania spojrzeń osób o bardzoróżnych doświadczeniach zawodowych, jednym z nas bliższy jest język fotografii,drugim – teatru. Jedni fotografię teatralną traktują autonomicznie, drudzy przypisują jejfunkcję służebną. Poszukiwanie dobrych kadrów, które dodatkowo są nośnikiempamięci ważnych spektakli lub teatralnych wydarzeń, było spotkaniem osób uważniesłuchających innych głosów, próbą znalezienia równowagi znaczeń dwóch, skrajnieróżnych sposobów przedstawiania i mówienia o rzeczywistości. Było także rozmową oubiegłym sezonie teatralnym oraz o tym, kim są fotografowie i fotografki teatru. Czymsię inspirują, co widzą, czy fotografowanie to ich główne zajęcie, a przede wszystkim –co i dlaczego zamykają w kadrze. W wybranych jako najważniejsze fotografiach X edycji konkursu dostrzegliśmyświadomy wybór metod obrazowania i dokumentowania teatru. Czasem były to ujęciabliskie językowi fotosów filmowych, niekiedy surowe i proste, wykorzystujące światłozastane, innym razem szalone, nieomal barokowe, formalnie bliskie spektaklom, któredokumentują. Czasem pozbawione koloru, innym razem celebrujące barwność, bawiącesię konwencjami fotografii amatorskiej, studyjnej, reportażowej. Próbowaliśmyzauważyć i docenić intencje autorów i autorek oraz techniczną jakość zdjęć. Praca w jurybyła dla nas fantastycznym czasem ukradzionym codzienności. Chcemy podzielić się nimz Państwem. Karolina Puchała-Rojek Jury Anna R. Burzyńska Piotr Nykowski Małgorzata Piekutowa Karolina Puchała-Rojek

Wystawa finalistów i finalistek X edycji Konkursu Fotografii Teatralnej Sezon 2023/24, organizator: Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. Wysoki poziom dziesiątej, jubileuszowej edycji Konkursu Fotografii Teatralnej dowodzi,że po latach funkcjonowania konkurs okrzepł i ma znaczący wpływ na to, jakwspółcześnie fotografuje się teatr. Wybór najlepszych zdjęć dokonał się w wyniku skrzyżowania spojrzeń osób o bardzoróżnych doświadczeniach zawodowych, jednym z nas bliższy jest język fotografii,drugim – teatru. Jedni fotografię teatralną traktują autonomicznie, drudzy przypisują jejfunkcję służebną. Poszukiwanie dobrych kadrów, które dodatkowo są nośnikiempamięci ważnych spektakli lub teatralnych wydarzeń, było spotkaniem osób uważniesłuchających innych głosów, próbą znalezienia równowagi znaczeń dwóch, skrajnieróżnych sposobów przedstawiania i mówienia o rzeczywistości. Było także rozmową oubiegłym sezonie teatralnym oraz o tym, kim są fotografowie i fotografki teatru. Czymsię inspirują, co widzą, czy fotografowanie to ich główne zajęcie, a przede wszystkim –co i dlaczego zamykają w kadrze. W wybranych jako najważniejsze fotografiach X edycji konkursu dostrzegliśmyświadomy wybór metod obrazowania i dokumentowania teatru. Czasem były to ujęciabliskie językowi fotosów filmowych, niekiedy surowe i proste, wykorzystujące światłozastane, innym razem szalone, nieomal barokowe, formalnie bliskie spektaklom, któredokumentują. Czasem pozbawione koloru, innym razem celebrujące barwność, bawiącesię konwencjami fotografii amatorskiej, studyjnej, reportażowej. Próbowaliśmyzauważyć i docenić intencje autorów i autorek oraz techniczną jakość zdjęć. Praca w jurybyła dla nas fantastycznym czasem ukradzionym codzienności. Chcemy podzielić się nimz Państwem. Karolina Puchała-Rojek Jury Anna R. Burzyńska Piotr Nykowski Małgorzata Piekutowa Karolina Puchała-Rojek

Alphonsine Koh jest DJ-ką i producentką, której korzenie kreatywności rozciągają sięod tętniących życiem ulic Singapuru po serce europejskiej sceny undergroundowej.Jako rezydent MiDi (DE) oraz gospodarz comiesięcznej transmisji radiowej HKCR,misternie przeciera muzyczne szlaki, które rzucają wyzwanie konwencji i rozpalająwyobraźnię.Alphonsine często współpracuje z artystami z różnych dziedzin sztuki, tworzącspektakle wykraczające poza sferę słuchową. Występowała w wielu znanychmiejscach i wydarzeniach, takich jak Hellerau Festspielhaus (Drezno), czy SaalmitteFestival (Bayreuth, 2024), grając sety zaprzeczające klasyce gatunku.Z uchem skalibrowanym na to co niespodziewane, Alphonsine przemierzaeklektyczne dźwiękowe pejzaże, zacierając granice gatunkowe, by stworzyć narracjeemanujące emocjami i suspensem. Jej brzmienie orbituje wokół królestwaeksperymentalnej elektronicznej muzyki klubowej, zahaczając o ambient, post-club,break, hard drums, jersey, baile funk, trance, techno, oraz gabber. Jej artyzmroztacza się poza decki – Alphonsine ma na koncie wydawnictwa z wizjonerskimiwytwórniami, takimi jak Uncanny Valley (DD), Cuntry Club (FR), Widows (BER), orazAvi Avi (NY) – każde z nich jest świadectwem jej nieustraszonej eksploracji brzmieniai wrażliwości gatunkowej. https://linktr.ee/alphonsinekoh https://www.instagram.com/alphonsinekoh https://soundcloud.com/alphonsinekoh https://alphonsinekoh.bandcamp.com/album/virtu-data

Alphonsine Koh jest DJ-ką i producentką, której korzenie kreatywności rozciągają sięod tętniących życiem ulic Singapuru po serce europejskiej sceny undergroundowej.Jako rezydent MiDi (DE) oraz gospodarz comiesięcznej transmisji radiowej HKCR,misternie przeciera muzyczne szlaki, które rzucają wyzwanie konwencji i rozpalająwyobraźnię.Alphonsine często współpracuje z artystami z różnych dziedzin sztuki, tworzącspektakle wykraczające poza sferę słuchową. Występowała w wielu znanychmiejscach i wydarzeniach, takich jak Hellerau Festspielhaus (Drezno), czy SaalmitteFestival (Bayreuth, 2024), grając sety zaprzeczające klasyce gatunku.Z uchem skalibrowanym na to co niespodziewane, Alphonsine przemierzaeklektyczne dźwiękowe pejzaże, zacierając granice gatunkowe, by stworzyć narracjeemanujące emocjami i suspensem. Jej brzmienie orbituje wokół królestwaeksperymentalnej elektronicznej muzyki klubowej, zahaczając o ambient, post-club,break, hard drums, jersey, baile funk, trance, techno, oraz gabber. Jej artyzmroztacza się poza decki – Alphonsine ma na koncie wydawnictwa z wizjonerskimiwytwórniami, takimi jak Uncanny Valley (DD), Cuntry Club (FR), Widows (BER), orazAvi Avi (NY) – każde z nich jest świadectwem jej nieustraszonej eksploracji brzmieniai wrażliwości gatunkowej. https://linktr.ee/alphonsinekoh https://www.instagram.com/alphonsinekoh https://soundcloud.com/alphonsinekoh https://alphonsinekoh.bandcamp.com/album/virtu-data

Jarii van Gohl to nie tylko perkusista zespołu Dÿse. To wizjoner i generatorpomysłów, który nieustannie szuka konceptów na realizację swojego brzmienia. Pozatworzeniem oprawy architektonicznej, komponuje muzykę do filmu i teatru. Bazą dlajego kompozycji są często nagrania terenowe (field recording) oraz sample. Z nichJarii tworzy unikalne kombinacje dźwięków, które formują dadaistyczno-popowe iawangardowe aranżacje.W swoich pracach wizualnych, Jarii łączy architekturę utworu, częstotliwości,dynamikę i emocjonalność do tworzenia optyki dźwięku, która zmienia oczy w organysłuchowe. Priorytetem jest zawsze swoboda gatunkowa i oryginalność ekspresji, bezpowielania wzorców. https://jariivangohl.de https://www.facebook.com/jarii.vangohl https://jariivangohl.bandcamp.com https://www.instagram.com/jarii_van_gohl https://vimeo.com/soundselektor

Jarii van Gohl to nie tylko perkusista zespołu Dÿse. To wizjoner i generatorpomysłów, który nieustannie szuka konceptów na realizację swojego brzmienia. Pozatworzeniem oprawy architektonicznej, komponuje muzykę do filmu i teatru. Bazą dlajego kompozycji są często nagrania terenowe (field recording) oraz sample. Z nichJarii tworzy unikalne kombinacje dźwięków, które formują dadaistyczno-popowe iawangardowe aranżacje.W swoich pracach wizualnych, Jarii łączy architekturę utworu, częstotliwości,dynamikę i emocjonalność do tworzenia optyki dźwięku, która zmienia oczy w organysłuchowe. Priorytetem jest zawsze swoboda gatunkowa i oryginalność ekspresji, bezpowielania wzorców. https://jariivangohl.de https://www.facebook.com/jarii.vangohl https://jariivangohl.bandcamp.com https://www.instagram.com/jarii_van_gohl https://vimeo.com/soundselektor

Panel dyskusyjny w ramach [re]interpretacjeDramat[now!] dotyczące spektaklu „JA, HAMLET” w spotkaniu udział wezmą: Anna Wieczorek - reżyserka, Maciej Pierzchała - Otwarta Papiernia, spotkanie prowadzi Jędrzej Soliński. „Hamlet” to dramat - lustro. I do przejrzenia się w tym właśnie lustrze - twórcy spektaklu „Ja,Hamlet”, który opiera się na dramacie Szekspira, chcieliby zaprosić młodzież szkolną i licealną. Arcydramat mistrza ze Stratfordu zniknął jakiś czas temu z listy lektur obowiązkowych, niemniej jednak stanowi on niewyczerpane źródło motywów i kontekstów, niezwykle przydatnych w edukacji literackiej i kulturowej młodych ludzi. Uwspółcześnienie klasycznej opowieści, oraz przeniesienie jejna język teatru formy pozwoli na przybliżenie jej bohaterów młodemu odbiorcy do którego kierowany jest projekt.

Panel dyskusyjny w ramach [re]interpretacjeDramat[now!] dotyczące spektaklu „JA, HAMLET” w spotkaniu udział wezmą: Anna Wieczorek - reżyserka, Maciej Pierzchała - Otwarta Papiernia, spotkanie prowadzi Jędrzej Soliński. „Hamlet” to dramat - lustro. I do przejrzenia się w tym właśnie lustrze - twórcy spektaklu „Ja,Hamlet”, który opiera się na dramacie Szekspira, chcieliby zaprosić młodzież szkolną i licealną. Arcydramat mistrza ze Stratfordu zniknął jakiś czas temu z listy lektur obowiązkowych, niemniej jednak stanowi on niewyczerpane źródło motywów i kontekstów, niezwykle przydatnych w edukacji literackiej i kulturowej młodych ludzi. Uwspółcześnienie klasycznej opowieści, oraz przeniesienie jejna język teatru formy pozwoli na przybliżenie jej bohaterów młodemu odbiorcy do którego kierowany jest projekt.

WARP gra improwizowaną muzykę elektro-akustyczną, z żywymi bębnami, gitarąelektryczną i syntezatorami modularnymi. Możesz spodziewać się polirytmicznychstruktur jak i współczesnych tekstur, od dźwięków eksperymentalnych, po nowoczesnebrzmienia i groovy taneczne - progresywnie, intuicyjnie, wywrotowo!Ich występy na żywo uświetnia interaktywny D.I.Y. glitchowy moduł wideo, który reagujew czasie rzeczywistym do muzyki, czego efektem jest niespotykane połączenie muzykize sztuką wizualną. Oto kilka ze styli, które charakteryzują WARP: Hip Hop, Breakbeat,Dub, Krautrock, Jazz. Links: https://felixkarpf.art https://felixkarpf.art/warp/ https://warpsound.bandcamp.com/

WARP gra improwizowaną muzykę elektro-akustyczną, z żywymi bębnami, gitarąelektryczną i syntezatorami modularnymi. Możesz spodziewać się polirytmicznychstruktur jak i współczesnych tekstur, od dźwięków eksperymentalnych, po nowoczesnebrzmienia i groovy taneczne - progresywnie, intuicyjnie, wywrotowo!Ich występy na żywo uświetnia interaktywny D.I.Y. glitchowy moduł wideo, który reagujew czasie rzeczywistym do muzyki, czego efektem jest niespotykane połączenie muzykize sztuką wizualną. Oto kilka ze styli, które charakteryzują WARP: Hip Hop, Breakbeat,Dub, Krautrock, Jazz. Links: https://felixkarpf.art https://felixkarpf.art/warp/ https://warpsound.bandcamp.com/

Torsten Lang – muzyk, producent i artysta wizualny z upodobaniem do szerokopojętego mroku – zarówno w swojej muzyce jak i filmowej obrazowości swoichprojektów. Jako kompozytor i multi-instrumentalista w takich formacjach jak AsthmaChoir, Newmaker, Shathp, Excessive Visage, oraz Grimény, Torsten łączyeksperymentalny rock z awangardowym popem i filmową estetyką.W swoich projektach solowych, Lang wyznacza sobie jeszcze dalsze granice. Jegomuzyka przywodzi na myśl gorączkowe koszmary, jednocześnie mając w sobie cośfiglarnego. Dramatyczna atmosfera i tekstury dźwiękowe często padają ofiarą jegopodstępnych rąk.Torsten Lang jest współzałożycielem kolektywu Distilled & Bottled, w ramach któregozorganizował cztery muzyczne festiwale w drezdeńskich klubach.Ostatnie lata spędzone w Berlinie, Dreźnie i Nowym Jorku należą do jego najbardziejkreatywnego okresu. Links: https://www.instagram.com/torstenlang_ https://torstenlang.bandcamp.com Musik Video: Asthma Choir - Black Egg https://www.youtube.com/watch?v=uBd6FR1N9Ks

Torsten Lang – muzyk, producent i artysta wizualny z upodobaniem do szerokopojętego mroku – zarówno w swojej muzyce jak i filmowej obrazowości swoichprojektów. Jako kompozytor i multi-instrumentalista w takich formacjach jak AsthmaChoir, Newmaker, Shathp, Excessive Visage, oraz Grimény, Torsten łączyeksperymentalny rock z awangardowym popem i filmową estetyką.W swoich projektach solowych, Lang wyznacza sobie jeszcze dalsze granice. Jegomuzyka przywodzi na myśl gorączkowe koszmary, jednocześnie mając w sobie cośfiglarnego. Dramatyczna atmosfera i tekstury dźwiękowe często padają ofiarą jegopodstępnych rąk.Torsten Lang jest współzałożycielem kolektywu Distilled & Bottled, w ramach któregozorganizował cztery muzyczne festiwale w drezdeńskich klubach.Ostatnie lata spędzone w Berlinie, Dreźnie i Nowym Jorku należą do jego najbardziejkreatywnego okresu. Links: https://www.instagram.com/torstenlang_ https://torstenlang.bandcamp.com Musik Video: Asthma Choir - Black Egg https://www.youtube.com/watch?v=uBd6FR1N9Ks

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Curabitur eget lacinia diam. Curabitur et condimentum felis, quis condimentum felis. Nullam convallis lectus nec auctor lacinia. Curabitur tempus, neque in dapibus iaculis, nisl tortor convallis urna, eget feugiat lorem erat eu quam. Maecenas lacus orci, faucibus non vestibulum non, sagittis sit amet massa. Nulla imperdiet maximus augue, vel vulputate massa tincidunt non. Donec euismod viverra vehicula. Vestibulum ante ipsum primis in faucibus orci luctus et ultrices posuere cubilia curae; Donec et felis ac massa volutpat sagittis ac sed lacus. Vivamus ut purus ac magna viverra placerat. Vivamus ac massa ac est gravida varius. Quisque id elit ut libero luctus cursus. Nunc eu leo nisl. Cras vehicula ut velit id fermentum. Fusce aliquet lacus tortor, vitae lacinia mi egestas eget. Maecenas eget elit leo. Fusce cursus et lacus ac vestibulum. Curabitur sit amet arcu at neque tristique condimentum luctus eu lectus. Sed finibus et quam a lacinia. Fusce tellus nibh, convallis eu suscipit at, semper ut libero. Aenean est felis, rhoncus nec tortor sed, consequat maximus lacus. Cras bibendum eros felis, in blandit orci pulvinar non. Vivamus tortor magna, porttitor at nibh eget, blandit gravida urna. Praesent sodales libero ac mauris dignissim consectetur sed in ipsum. Sed in ipsum eu augue sodales consectetur. Nunc viverra tellus dapibus finibus lobortis. Phasellus pharetra eget eros sit amet tincidunt. Integer aliquet efficitur elit ac tristique. Vestibulum dui mi, venenatis sit amet pharetra nec, viverra in magna. Suspendisse volutpat, nibh non lacinia vulputate, orci ante fermentum nunc, et lacinia eros justo id quam. Vivamus sit amet turpis justo. Cras eget lacus in orci consequat accumsan. Vivamus consectetur vestibulum justo, et pharetra felis molestie ut. Nam enim ante, varius vel consequat at, sollicitudin vitae mauris. Proin at metus at nisl pretium ultrices. Nulla in volutpat mi, a blandit metus. Aenean non nulla a mauris facilisis pharetra.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Curabitur eget lacinia diam. Curabitur et condimentum felis, quis condimentum felis. Nullam convallis lectus nec auctor lacinia. Curabitur tempus, neque in dapibus iaculis, nisl tortor convallis urna, eget feugiat lorem erat eu quam. Maecenas lacus orci, faucibus non vestibulum non, sagittis sit amet massa. Nulla imperdiet maximus augue, vel vulputate massa tincidunt non. Donec euismod viverra vehicula. Vestibulum ante ipsum primis in faucibus orci luctus et ultrices posuere cubilia curae; Donec et felis ac massa volutpat sagittis ac sed lacus. Vivamus ut purus ac magna viverra placerat. Vivamus ac massa ac est gravida varius. Quisque id elit ut libero luctus cursus. Nunc eu leo nisl. Cras vehicula ut velit id fermentum. Fusce aliquet lacus tortor, vitae lacinia mi egestas eget. Maecenas eget elit leo. Fusce cursus et lacus ac vestibulum. Curabitur sit amet arcu at neque tristique condimentum luctus eu lectus. Sed finibus et quam a lacinia. Fusce tellus nibh, convallis eu suscipit at, semper ut libero. Aenean est felis, rhoncus nec tortor sed, consequat maximus lacus. Cras bibendum eros felis, in blandit orci pulvinar non. Vivamus tortor magna, porttitor at nibh eget, blandit gravida urna. Praesent sodales libero ac mauris dignissim consectetur sed in ipsum. Sed in ipsum eu augue sodales consectetur. Nunc viverra tellus dapibus finibus lobortis. Phasellus pharetra eget eros sit amet tincidunt. Integer aliquet efficitur elit ac tristique. Vestibulum dui mi, venenatis sit amet pharetra nec, viverra in magna. Suspendisse volutpat, nibh non lacinia vulputate, orci ante fermentum nunc, et lacinia eros justo id quam. Vivamus sit amet turpis justo. Cras eget lacus in orci consequat accumsan. Vivamus consectetur vestibulum justo, et pharetra felis molestie ut. Nam enim ante, varius vel consequat at, sollicitudin vitae mauris. Proin at metus at nisl pretium ultrices. Nulla in volutpat mi, a blandit metus. Aenean non nulla a mauris facilisis pharetra.

Anna Wieczorek „Kasandra. Wojny nie było” To opowieść dojrzałej kobiety - Aleksandry o swojej rodzinie i jej pozornym upadku. Pozornym, bo tak naprawdę nikt poza główną bohaterką dramatu nie upadła. Bo przecież, nie była patologiczna rodzina, bo przecież nie było tak źle. Aleksandra odnajduje się w swojej rodzinie historii mitologicznej Troi, której upadek - tak samo nieprzewidziany przez żadnego z jej mieszkańców, może zostać wprowadzony, ale mimo to nikt mu nie został zapobiegnięty. Troja do domu. Dom to rodzina… A rodzina…to wojna… Taka wojna, w której pozornie nikt nie ginie, w której pozornie nikt na nikogo nie napada, w której kaleczą się tylko miejsce… i małe ranki… na zawsze. Rodzina przedstawiona w dramacie, jest ,,najzwyczajniejsza'' na świecie. Wszyscy dobrze to znamy. Spotkania przy stołach, rosołach, sałatkach jarzynowych. Urządzenie pochodzące z dobrego rozwiązania, ktoś musi wyjść na papierosa, a ktoś do kuchni na wodę na herbatkę ; ktoś trzeba obgadać, na kogoś trzeba się obrazić, ktoś musi mieć pojemność i dodatkową część sernika. Czy pomiędzy tym wszystkim znajduje się miejsce na miejscu? Szczerą przestrzeń ? Muzyka: Alphonsine Koh, Torsten Lang, WARP, Jarii van Gohl, Piotr Warszewski, Czytają: Klaudia Kręcisz, Aga Ejsmont, Jakub Mieszała

Anna Wieczorek „Kasandra. Wojny nie było” To opowieść dojrzałej kobiety - Aleksandry o swojej rodzinie i jej pozornym upadku. Pozornym, bo tak naprawdę nikt poza główną bohaterką dramatu nie upadła. Bo przecież, nie była patologiczna rodzina, bo przecież nie było tak źle. Aleksandra odnajduje się w swojej rodzinie historii mitologicznej Troi, której upadek - tak samo nieprzewidziany przez żadnego z jej mieszkańców, może zostać wprowadzony, ale mimo to nikt mu nie został zapobiegnięty. Troja do domu. Dom to rodzina… A rodzina…to wojna… Taka wojna, w której pozornie nikt nie ginie, w której pozornie nikt na nikogo nie napada, w której kaleczą się tylko miejsce… i małe ranki… na zawsze. Rodzina przedstawiona w dramacie, jest ,,najzwyczajniejsza'' na świecie. Wszyscy dobrze to znamy. Spotkania przy stołach, rosołach, sałatkach jarzynowych. Urządzenie pochodzące z dobrego rozwiązania, ktoś musi wyjść na papierosa, a ktoś do kuchni na wodę na herbatkę ; ktoś trzeba obgadać, na kogoś trzeba się obrazić, ktoś musi mieć pojemność i dodatkową część sernika. Czy pomiędzy tym wszystkim znajduje się miejsce na miejscu? Szczerą przestrzeń ? Muzyka: Alphonsine Koh, Torsten Lang, WARP, Jarii van Gohl, Piotr Warszewski, Czytają: Klaudia Kręcisz, Aga Ejsmont, Jakub Mieszała

[RE]kreacje
[RE]kreacje
[RE]kreacje
[RE]kreacje
Agnieszka Wolny-Hamkało – ur. w 1979 poetka, autorka powieści, sztuk teatralnych i książek dladzieci. Autorka antologii opowiadań, kuratorka Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania. Nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia za „Spamy miłosne”, laureatka nagrody PS IBBY za „LatoAdeli” (Książka Roku 2019). Nominowana do nagrody Literacka Podróż Hestii za powieść „Po śladach”. Redaktorka przełożonych przez Zofię Bałdygę czeskich „Sąsiadek”. Tłumaczka ukraińskiej poetki Hanny Osadko ( wyd. Pogranicze) Redaktorka i współzałożycielka społeczno-poetyckiego pisma „Zakład”. Redaktorka „Notatnika Literackiego”. Jej sztuki były wystawiane m.in. w Teatrze Polskim, Teatrze Dramatycznym im. Szaniawskiego, Teatrze Dramatycznym w Warszawie, Teatrze Muzycznym Capitol, Teatrze Grotowskiego (w ramach MFO). „Dzień dobry wszyscy umrzemy” zekranizowano w cyklu Teatroteka. Doktorantka IBL PAN. Członkini zespołu badawczego Archiwum Kobiet IBL PAN. Od trzech lat prowadzi interdyscyplinarne seminaria humanistyczne we Wrocławiu. Naukowo zajmuje się kampem w nowej poezji polskiej.
Agnieszka Wolny-Hamkało – ur. w 1979 poetka, autorka powieści, sztuk teatralnych i książek dladzieci. Autorka antologii opowiadań, kuratorka Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania. Nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia za „Spamy miłosne”, laureatka nagrody PS IBBY za „LatoAdeli” (Książka Roku 2019). Nominowana do nagrody Literacka Podróż Hestii za powieść „Po śladach”. Redaktorka przełożonych przez Zofię Bałdygę czeskich „Sąsiadek”. Tłumaczka ukraińskiej poetki Hanny Osadko ( wyd. Pogranicze) Redaktorka i współzałożycielka społeczno-poetyckiego pisma „Zakład”. Redaktorka „Notatnika Literackiego”. Jej sztuki były wystawiane m.in. w Teatrze Polskim, Teatrze Dramatycznym im. Szaniawskiego, Teatrze Dramatycznym w Warszawie, Teatrze Muzycznym Capitol, Teatrze Grotowskiego (w ramach MFO). „Dzień dobry wszyscy umrzemy” zekranizowano w cyklu Teatroteka. Doktorantka IBL PAN. Członkini zespołu badawczego Archiwum Kobiet IBL PAN. Od trzech lat prowadzi interdyscyplinarne seminaria humanistyczne we Wrocławiu. Naukowo zajmuje się kampem w nowej poezji polskiej. Quisque id elit ut libero luctus cursus. Nunc eu leo nisl. Cras vehicula ut velit id fermentum. Fusce aliquet lacus tortor, vitae lacinia mi egestas eget. Maecenas eget elit leo. Fusce cursus et lacus ac vestibulum. Curabitur sit amet arcu at neque tristique condimentum luctus eu lectus. Sed finibus et quam a lacinia. Fusce tellus nibh, convallis eu suscipit at, semper ut libero. Aenean est felis, rhoncus nec tortor sed, consequat maximus lacus. Cras bibendum eros felis, in blandit orci pulvinar non. Vivamus tortor magna, porttitor at nibh eget, blandit gravida urna. Praesent sodales libero ac mauris dignissim consectetur sed in ipsum. Sed in ipsum eu augue sodales consectetur. Nunc viverra tellus dapibus finibus lobortis. Phasellus pharetra eget eros sit amet tincidunt. Integer aliquet efficitur elit ac tristique. Vestibulum dui mi, venenatis sit amet pharetra nec, viverra in magna. Suspendisse volutpat, nibh non lacinia vulputate, orci ante fermentum nunc, et lacinia eros justo id quam. Vivamus sit amet turpis justo. Cras eget lacus in orci consequat accumsan. Vivamus consectetur vestibulum justo, et pharetra felis molestie ut. Nam enim ante, varius vel consequat at, sollicitudin vitae mauris. Proin at metus at nisl pretium ultrices. Nulla in volutpat mi, a blandit metus. Aenean non nulla a mauris facilisis pharetra.
(Nie)ludzkie dramaty: scenariusze końca, wizje początku Nowoczesność nauczyła nas postrzegać człowieka jako władcę świata – twórcę historii, kultury i technologii. Jednak w obliczu globalnych kryzysów ekologicznych i dynamicznego rozwoju technologii coraz wyraźniej dostrzegamy, że epoka antropocenu dobiega końca. Ale co właściwie oznacza ten koniec? Czy jest katastrofą, czy może początkiem nowego porządku, w którym człowiek przestaje być miarą wszystkich rzeczy? Wykład będzie refleksją nad filozoficznymi i artystycznymi wizjami przyszłości, w której ludzie i nie-ludzie – zwierzęta, rośliny, maszyny oraz inne byty dotąd pomijane w dominujących narracjach – współtworzą świat na nowych zasadach. Przeanalizujemy, jakie alternatywy dla hierarchicznego myślenia proponuje posthumanizm i w jaki sposób sztuka może stać się przestrzenią wyobrażania wspólnej przyszłości – przyszłości, która nie należy już wyłącznie do nas.
(Nie)ludzkie dramaty: scenariusze końca, wizje początku Nowoczesność nauczyła nas postrzegać człowieka jako władcę świata – twórcę historii, kultury i technologii. Jednak w obliczu globalnych kryzysów ekologicznych i dynamicznego rozwoju technologii coraz wyraźniej dostrzegamy, że epoka antropocenu dobiega końca. Ale co właściwie oznacza ten koniec? Czy jest katastrofą, czy może początkiem nowego porządku, w którym człowiek przestaje być miarą wszystkich rzeczy? Wykład będzie refleksją nad filozoficznymi i artystycznymi wizjami przyszłości, w której ludzie i nie-ludzie – zwierzęta, rośliny, maszyny oraz inne byty dotąd pomijane w dominujących narracjach – współtworzą świat na nowych zasadach. Przeanalizujemy, jakie alternatywy dla hierarchicznego myślenia proponuje posthumanizm i w jaki sposób sztuka może stać się przestrzenią wyobrażania wspólnej przyszłości – przyszłości, która nie należy już wyłącznie do nas.